درک تسهیل کمی

تسهیل کمی اقدامی است که توسط بانک های مرکزی انجام می شود و طی آن دارایی‌های مالی مانند اوراق قرضه دولتی را از بازار خریداری میکند.

زمانی که نرخ بهره پایین است بانک های مرکزی از ابزار سیاست پولی معروف به تسهیل کمی (QE) برای تقویت اقتصاد استفاده می کنند. بانک مرکزی با به دست آوردن دارایی های مالی از بانک های تجاری، مؤسسات مالی و گاهی اوقات بازار آزاد، QE را آغاز می کند. اوراق قرضه دولتی رایج‌ترین دارایی‌هایی هستند که خریداری می‌شوند، اما بانک‌های مرکزی می‌توانند اوراق قرضه شرکتی یا اوراق بهادار با پشتوانه وام مسکن را نیز خریداری کنند.

بانک مرکزی برای تامین هزینه این خریدها ارز جدید صادر می کند. در نتیجه، پول بیشتری به اقتصاد تزریق می شود. پول تازه تولید شده در ازای دارایی هایی که به بانک مرکزی فروخته می شوند، به فروشندگان دارایی که اغلب بانک ها هستند داده می شود.

در این رابطه بخوانید‌ : آیا کسب سود منجر به کاهش سرعت پذیرش ارزهای دیجیتال می شود؟

بانک مرکزی با خرید مقادیر قابل توجهی از دارایی ها، به ویژه اوراق قرضه دولتی، تقاضا برای دارایی ها را افزایش می دهد. در نتیجه، این دارایی‌ها گران‌تر می‌شوند و به نوبه خود، بازده یا نرخ بهره آنها کاهش می‌یابد. نرخ‌های بهره پایین‌تر در بلندمدت باعث افزایش مخارج و استقراض و همچنین سرمایه‌گذاری در سهام و املاک و دارایی‌های پرریسک‌تر می‌شود.

فدرال رزرو ایالات متحده تسهیل کمی را برای تقویت عرضه پول و تقویت توسعه اقتصادی اجرا کرد تا تأثیر همه گیری COVID-19 را کاهش دهد. در نتیجه، ترازنامه فدرال رزرو به حدود 8.24 تریلیون دلار افزایش یافت (با اضافه شدن دارایی های خریداری شده به ترازنامه بانک مرکزی).

یکی از نگرانی های کلیدی در مورد QE تاثیر بالقوه آن بر تورم است. تزریق قابل توجه نقدینگی به اقتصاد می تواند منجر به افزایش قیمت شود اگر رشد محصولات و خدمات از گسترش عرضه پول پیشی بگیرد. با این حال، این ریسک به تعدادی از متغیرها، از جمله سلامت کلی اقتصاد، روند مصرف‌کننده و کسب‌وکار، و ظرفیت بانک مرکزی برای کنترل موفقیت‌آمیز عرضه پول بستگی دارد.

تسهیل کمی در صنعت ارزهای دیجیتال

اگرچه بین برخی از اقدامات انجام شده در دنیای ارزهای دیجیتال و پیامدهای تسهیل کمی تشابهاتی وجود دارد، به دلیل ماهیت غیرمتمرکز ارزهای دیجیتال، به کارگیری مستقیم ایده‌های مرسوم سیاست پولی در مورد ارزهای دیجیتال دشوار است.

برخلاف سیستم‌های مالی سنتی، ایده QE مستقیماً در دنیای ارزهای دیجیتال اعمال نمی‌شود. ارزهای دیجیتالی مانند بیت کوین (BTC) و اتر (ETH)، در شبکه های غیرمتمرکز اجرا می شوند و توسط دولت ها یا بانک های مرکزی کنترل نمی شوند. در نتیجه، هیچ نهادی نمی تواند اقدامات سیاست پولی مرسوم مانند تسهیل کمی را در صنعت کریپتو اجرا کند.

با این حال، برخی پیامدهای بالقوه وجود دارد که باید در نظر گرفته شوند:

پویایی عرضه

تسهیل کمی سنتی شامل خرید دارایی های مالی توسط بانک های مرکزی برای افزایش عرضه پول می شود. در دنیای کریپتو برخی از ارزهای دیجیتال مانند BTC که دارای عرضه ثابت 21 میلیون کوین است، عرضه را تعیین کرده یا محدودیتی برای عرضه دارند. بنابراین، تفاوت هایی در پویایی عرضه آنها وجود دارد. این کوین ها واحدهای جدیدی تولید نمی کنند. بنابراین، دارندگان ممکن است به دلیل محدودیت های عرضه، نوساناتی را در ارزش دارایی مشاهده کنند.

فورکینگ و ایردراپ

در دنیای ارزهای دیجیتال، موقعیت‌هایی وجود دارد که توکن‌های جدید در اختیار دارندگان فعلی قرار می‌گیرند، مشابه برنامه تسهیل کمی بانک مرکزی که تعداد توکن‌ها را افزایش می‌دهد. اثرات توزیعی شبیه QE را می توان از طریق فورک ها و ایردراپ ها تولید کرد، اما اغلب ناشی از تحولات فنی یا تصمیمات جامعه است تا سیاست های پولی عمدی.

استیبل کوین و وثیقه

همچنین بخوانید : شاخص CPI چیست و چگونه بر سایر ارزها تأثیر می گذارد؟

برخی از استیبل کوین ها از نظر تئوری می توانند به روش هایی مشابه QE مورد استفاده قرار گیرند. به عنوان مثال، اگر یک صادرکننده استیبل کوین بخواهد استیبل کوین های بیشتری را با پشتوانه وثیقه ایجاد کند، می تواند شبیه به افزایش عرضه پول باشد. استیبل کوین ها اغلب به دارایی های دنیای واقعی گره خورده اند. بنابراین، دقیقاً مشابه QE نیست.

پویایی بازار

به دلایل مختلف، از جمله احساسات بازار، پیشرفت‌های فناوری، تحولات نظارتی و روندهای کلان اقتصادی، بازار ارزهای دیجیتال ممکن است شاهد افزایش یا کاهش قیمت باشد. گاهی اوقات، این تغییرات قیمت ممکن است با نحوه تأثیرگذاری سیاست پولی بر دارایی های متعارف مقایسه شود.

تسهیل کمی چگونه عمل می کند؟

تسهیل کمی QE استراتژی بانک مرکزی برای تزریق پول به اقتصاد از طریق خرید دارایی جهت کاهش نرخ بهره و تقویت فعالیت اقتصادی است.

اختیار مشارکت در QE به عنوان بخشی از ابزارهای سیاست پولی آن به بانک های مرکزی مانند فدرال رزرو در ایالات متحده، بانک مرکزی اروپا یا بانک ژاپن اعطا می شود. این بانک‌های مرکزی زمانی که سیاست‌های مرسوم‌تر، مانند تعدیل نرخ بهره، کمتر موفقیت‌آمیز هستند، تلاش‌های راهبردی برای تقویت اقتصاد انجام می‌دهند.

مراحل مختلفی در این فرآیند دخیل است. اولاً، بانک مرکزی شرایط اقتصادی را تعیین می‌کند که باعث کاهش قیمت می‌شود، که اغلب در دوران رکود یا زمان تورم پایین رخ می‌دهد. پس از تصمیم گیری، بانک مرکزی قصد خود را برای خرید دارایی های مالی مانند سهام یا اوراق قرضه از بازار اعلام می کند.

با انجام این کار، بانک نرخ بهره را افزایش می دهد و تقاضا برای این دارایی ها افزایش می یابد که به نوبه خود موجب رشد قیمت آنها می شود. بانک مرکزی به صورت دیجیتالی پول جدیدی تولید می کند تا این خریدها را امکان پذیر کند و سپس از آن برای پرداخت به فروشندگان، اغلب بانک ها یا مؤسسات مالی استفاده می کند. در نتیجه، عرضه پول، اقتصاد رشد می کند. افزایش در دسترس بودن وجوه ممکن است استقراض، سرمایه گذاری و هزینه ها را افزایش دهد.

هدف QE تحریک اقتصاد از طریق افزایش عرضه پول و کاهش نرخ بهره بلند مدت است. زمانی که سیاست‌های پولی مرسوم ناکافی هستند، وام‌دهی، سرمایه‌گذاری و هزینه‌ها را برای افزایش رشد و در عین حال کاهش فشارهای تورم منفی ترویج می‌کنند.

تاثیر تسهیل کمی بر ارزهای دیجیتال

به دلیل پویایی گسترده بازار، تسهیل کمی ممکن است تأثیری غیرمستقیم بر ارزهای دیجیتال داشته باشد.

تسهیل کمی سیستم های بانکداری سنتی ممکن است عواقب ناخواسته ای برای ارزهای دیجیتال داشته باشد. وقتی بانک‌های مرکزی در تسهیل کمی مشارکت می‌کنند، ممکن است با تزریق پول به اقتصاد، نرخ‌های بهره را کاهش داده و در نتیجه ارزش ارزهای فیات را کاهش دهند.

برخی از سرمایه گذاران ممکن است با توجه به نقدینگی بیشتر و کاهش قدرت خرید برای دارایی های سنتی، به گزینه های جایگزین مانند ارزهای دیجیتال روی آورند. در نتیجه، تقاضا برای ارزهای دیجیتالی مانند بیت کوین افزایش می یابد و به طور بالقوه ارزش آنها را بالا می برد. با این حال، چنین سناریویی مستقیماً ناشی از مکانیسم‌های QE نیست، بلکه ناشی از واکنش سرمایه‌گذاران به شرایط اقتصادی تحت تأثیر تسهیل کمی است.

با این حال، همانطور که گفته شد، ارزهای دیجیتال در یک اکوسیستم منحصربه‌فرد عمل می‌کنند که تحت تأثیر نیروهایی غیر از سیاست‌های پولی مرسوم است. عوامل دیگری که بر ارزش آنها تأثیر می گذارد عبارتند از احساسات بازار، تغییرات قانونی، پیشرفت های تکنولوژیکی و الگوهای پذیرش.

تعامل بین بازارهای مالی متعارف و ویژگی‌های متمایز دارایی‌های دیجیتال، تأثیر QE را بر ارزهای دیجیتال پیچیده می‌کند.

تسهیل کمی (QE) و سخت گیری کمی (QT)

نقطه مقابل QE که تحت عنوان سختگیری کمی QT شناخته می شود، شامل فروش دارایی های بانک مرکزی برای کاهش عرضه پول و احتمالاً افزایش نرخ بهره است. QT ممکن است منجر به نقدینگی کمتر در بازارهای مالی شود که ممکن است بر ارزش ارزهای دیجیتال تأثیر بگذارد.

برخی از تفاوت های کلیدی بین QE و QT در جدول زیر بیان شده است:

اثرات سیاست‌هایی مانند QE و QT ثابت نیستند و بسته به شرایط اقتصادی منحصر به فرد و زمان اجرا می توانند نوسان داشته باشند.

محدودیت های تسهیل کمی

اگرچه تسهیل کمی می تواند ابزار مفیدی در مواقع بحران اقتصادی باشد، اما اغلب به دلیل معایب احتمالی آن مورد انتقاد قرار می گیرد که شامل تشدید نابرابری، انحراف بازارها و احتمالاً زمینه سازی برای بی ثباتی مالی آینده می شود.

منافع حاصل از QE اغلب نصیب صاحبان دارایی ها می شود، به ویژه ثروتمندانی که دارایی های مالی مانند سهام و اوراق قرضه دارند. با توجه به این واقعیت که ممکن است تسهیل کمی همیشه منجر به رشد اقتصادی منصفانه یا سودمند برای جمعیت بزرگتر نشود، می تواند اختلاف درآمد را تشدید کند.

علاوه بر این، افزایش نقدینگی ناشی از QE می‌تواند به سفته‌بازی بیش از حد و حباب‌های دارایی در بازارهای مالی دامن بزند و به طور بالقوه قیمت سهام، مسکن و سایر دارایی‌ها را به سطوح ناپایدار برساند. علاوه بر این، نوسانات بیشتر در بازار ارزهای دیجیتال می‌تواند تحت تاثیر افزایش نقدینگی ناشی از QE باشد که باعث می‌شود این دارایی ها برای سرمایه‌گذاران سنتی کمتر جذاب به نظر برسند.

اثرات QE بر تورم و رشد اقتصادی واقعی ممکن است کم باشد. در مواقع عدم اطمینان یا زمانی که نرخ های بهره در حال حاضر بسیار پایین است، ممکن است نتواند به طور قابل توجهی هزینه مصرف کننده یا سرمایه گذاری تجاری را افزایش دهد.

علاوه بر این، QE می‌تواند با کاهش مصنوعی نرخ‌های بهره و تحریف منحنی بازده، عملکرد مناسب بازارهای مالی را مختل کند و ارزیابی مناسب ریسک و تخصیص مؤثر منابع را برای سرمایه‌گذاران دشوارتر کند.

وقتی بانک‌های مرکزی به شدت به اقدامات پولی مانند QE متکی هستند، اثربخشی آنها ممکن است در نهایت کاهش یابد و ابزارهای کمتری برای مقابله با چالش‌های اقتصادی آینده باقی بماند. و در آخر QE ممکن است منجر به تضعیف ارز شود که می‌تواند مشکلاتی را با عدم تعادل تجارت جهانی و کاهش ارزش ارز رقابتی ایجاد کند.

ترجمه شده توسط مجله خبری نیپوتو