بلاکچین هنوز می‌تواند در حالی که به نیازهای مالی نهادی پاسخ می‌دهد، به هدف خود خدمت کند، این را زاک ویلیامسون، هم‌بنیانگذار آزتک لبز می‌گوید.

بلاکچین در حال تجربه یک کشمکش است. از یک سو، به سمت نیازهای سیستم مالی سنتی حرکت می‌کند و از سوی دیگر، اصول غیرمتمرکز خود را که در ابتدا برای آن طراحی شده بود، حفظ می‌کند. این تغییر به سمت محصولات نهادی باعث شده است که سوالاتی درباره هویت واقعی بلاکچین و هدف آن پیش بیاید.

زاک ویلیامسون گفت که مشکلاتی که در حاکمیت غیرمتمرکز وجود داشت، باعث شد بلاکچین نتواند به خوبی جامعه را هماهنگ کند و از هدف اصلی خود دور شود.

در این رابطه بخوانید‌ : موقعیت باز (Open Position) چیست؟ و با چه ریسکی مواجه است؟

او گفت: «یک خطر واقعی وجود دارد که بلاکچین فقط به یک لایه تسویه حساب کمی کارآمدتر از ویزا یا مسترکارت تبدیل شود. اگر جنبه هماهنگی اجتماعی را از دست بدهیم، آنگاه کل هدف این فناوری نابود می‌شود.»

ویلیامسون با پیشینه‌ای آکادمیک وارد حوزه بلاکچین شد. او از فیزیک ذرات به مهندسی نرم‌افزار روی آورد و در سال ۲۰۱۷، از طریق یک تماس که از طریق برادرش برقرار شده بود، از او خواسته شد تا به ساخت یک استارتاپ با استفاده از دفترکل‌های توزیع شده کمک کند. این معرفی او را به سمت رمزنگاری بدون دانش و در نهایت به هم‌تأسیس آزتک لبز، یک لایه ۲ متمرکز بر حریم خصوصی در اتریوم، هدایت کرد.

در آن زمان، بلاکچین به‌عنوان یک جایگزین برای سیستم مالی موجود تبلیغ می‌شد. امروز، تمرکز بر پذیرش نهادی است و سازندگان مانند ویلیامسون را به این فکر واداشته است که آیا این فناوری می‌تواند هنوز به ریشه‌های خود پایبند باشد.

ویلیامسون از سال ۲۰۱۷ در حوزه کریپتو بوده و شاهد حرکت این فضا به سمت مالی نهادی است. منبع: Aztec Labs

هویت بلاکچین پس از شکست‌های اولیه در سیستم حاکمیتی شکسته شد

ویلیامسون هدف بلاکچین را به دو مکتب فکری رقیب توصیف کرد. یک مکتب بلاکچین را به‌عنوان یک سیستم مالی می‌بیند که برای ایجاد و معاملات دارایی‌های دیجیتال طراحی شده، بازده تولید می‌کند و با بازارهای سنتی ادغام می‌شود. مکتب دیگر آن را به‌عنوان ابزاری برای اقدام جمعی می‌نگرد که در آن گروه‌ها می‌توانند بدون واسطه‌ها سازماندهی، رأی‌گیری و ایجاد هماهنگی کنند.

مکتب دوم اولین آزمون بزرگ خود را در سال ۲۰۱۶ با DAO (سازمان خودگردان غیرمتمرکز) تجربه کرد، زمانی که هزاران کاربر وجوهی را جمع‌آوری کرده و تلاش کردند تا خزانه مشترک را به‌صورت زنجیره‌ای اداره کنند. این آزمایش پس از اینکه یک آسیب‌پذیری ۳.۶ میلیون اتریوم را به سرقت برد، به شکست انجامید و بحرانی را به وجود آورد که در نهایت شبکه اتریوم را تقسیم کرد. یک زنجیره تصمیم به معکوس کردن سرقت گرفت و به اتریوم امروزی تبدیل شد، در حالی که زنجیره دیگر بدون بازگشت ادامه یافت و به اتریوم کلاسیک معروف شد.

ویلیامسون گفت که مدل حکمرانی DAO به دو شکل بد تقسیم می‌شود:

خودکامی: در این حالت، افراد با خرید توکن‌ها می‌توانند رأی دهند، اما این باعث می‌شود که کسانی که پول بیشتری دارند، قدرت بیشتری پیدا کنند.

الیگارشی: در اینجا، یک گروه کوچک با استفاده از چندامضایی تمام کنترل را در دست دارد.

او معتقد است که هر دو این مدل‌ها به خوبی کار نمی‌کنند و مشکلاتی دارند.

همچنین بخوانید : انواع آدرس های بیت کوین: لگسی، سگویت، تپروت

در حین اینکه آزمایش‌های اولیه حکمرانی در بلاکچین موفق نبودند، بخش مالی بلاکچین به سرعت پیشرفت کرد. سرمایه‌گذاران و توسعه‌دهندگان بیشتری به سمت کاربردهای مالی بلاکچین جذب شدند و قوانین و چارچوب‌های نظارتی نیز حول این کاربردها شکل گرفت. در نتیجه، هویت عمومی بلاکچین تغییر کرد و بیشتر به سمت استفاده‌های مالی متمایل شد.

ویلیامسون گفت: «اگر بلاکچین به چیزی تبدیل شود که مؤسسات از آن برای تسویه معاملات کمی سریع‌تر استفاده کنند، پس هیچ چیزی تغییر نکرده است.»

فناوری حریم خصوصی، سازمان‌های درون زنجیره‌ای را کارآمد می‌کند

در دنیای واقعی، سازمان‌ها با هر فرآیند داخلی خود به‌صورت عمومی و در زمان واقعی عمل نمی‌کنند. اما بلاکچین‌های عمومی امروزی هر پرداخت، رأی و اقدام مشارکت‌کننده را به نمایش می‌گذارند، مشابه اینکه سازمان‌های خودگردان غیرمتمرکز (DAO) اولیه نتوانستند بدون لایه‌های حریم خصوصی خود را تثبیت کنند.

ویلیامسون گفت که در یک سازمان واقعی، نمی‌توان همه جزئیات را به‌طور عمومی نشان داد. اگر هر چیزی در دسترس عموم باشد، نمی‌توان به مشارکت‌کنندگان پرداخت کرد، رأی‌گیری کرد یا تصمیمات داخلی را مدیریت کرد.

حریم خصوصی به معنی پنهان کردن کارهای بد نیست، بلکه یعنی فقط افرادی که نیاز دارند می‌توانند اطلاعات را ببینند. با استفاده از رمزنگاری بدون دانش، می‌توان تأیید کرد که یک رأی یا پرداخت درست بوده بدون اینکه مشخص شود چه کسی شرکت کرده است. این کار باعث می‌شود رأی‌گیری مخفی و پرداخت‌های خصوصی ممکن شود و حکمرانی بلاکچین را شبیه به نحوه عملکرد سازمان‌های واقعی کند.

حریم خصوصی همچنین به مؤسسات این امکان را می‌دهد که بدون تبدیل شدن به مدیران مرکزی شرکت کنند. بانک‌ها، مدیران دارایی و شرکت‌ها نمی‌توانند استراتژی یا داده‌های حساس را در یک دفتر کل عمومی فاش کنند. اما اگر آن‌ها سیستم‌های بسته بسازند، بلاکچین به یک پایگاه داده خصوصی دیگر تبدیل می‌شود. ویلیامسون استدلال کرد که حریم خصوصی در سطح پروتکل این مشکل را حل می‌کند.

او گفت: «حریم خصوصی است که به بلاکچین این امکان را می‌دهد که هم به افراد و هم به مؤسسات خدمت کند بدون اینکه یکی بر دیگری کنترل داشته باشد.»

حفظ خودمختاری کاربران بدون رد پذیرش نهادها

بلاکچین اکنون در نقطه‌ای است که می‌تواند یا به‌طور کامل به سمت مالی نهادها متمایل شود یا به هدف اصلی خود که اجازه دادن به کاربران برای هماهنگی بدون واسطه‌هاست، بازگردد.

ویلیامسون استدلال کرد که نیازی به انتخاب بین این دو مسیر نیست. او گفت که فناوری‌های حریم خصوصی می‌توانند به سیستم‌های بلاکچین اجازه دهند که استانداردهای نهادها را رعایت کنند در حالی که هنوز خودمختاری کاربران را حفظ می‌کنند.

او گفت: «اگر می‌خواهیم بلاکچین به آن دیدگاه نسل اول خود پایبند بماند، نیاز به درک هویت و تعلق داریم. فناوری حریم خصوصی نقش بزرگی در آن دارد.»

بدون حریم خصوصی، هر جمعیتی که به‌صورت زنجیره‌ای عمل کند، تصمیمات و استراتژی‌های داخلی خود را به‌صورت عمومی فاش می‌کند، که هماهنگی معنادار را غیرممکن می‌سازد و بلاکچین را تنها به زیرساختی برای تراکنش‌ها برای بانک‌ها تبدیل می‌کند.

نتیجه‌گیری

بلاکچین در حال حاضر با چالش‌هایی در حفظ اصول غیرمتمرکز خود در کنار پاسخگویی به نیازهای سیستم مالی نهادها مواجه است. زاک ویلیامسون، بنیان‌گذار آزتک، بر این باور است که فناوری‌های حریم خصوصی می‌توانند این توازن را برقرار کنند. او تأکید می‌کند که بدون حریم خصوصی، بلاکچین نمی‌تواند به‌طور مؤثر هماهنگی داخلی و تصمیم‌گیری جمعی را فراهم کند و در نتیجه به یک ابزار صرفاً برای تسویه حساب‌های مالی تبدیل خواهد شد. بنابراین، حفظ خودمختاری کاربران و پذیرش نهادها باید به‌طور همزمان در نظر گرفته شود تا بلاکچین به هدف اصلی خود ادامه دهد و از ریشه‌های خود دور نشود.